Altijd dichtbij ...
Zola
Mijn hond. Twaalf en een half jaar trouwe dienst voordat hij ging hemelen.
Elke dag mis ik hem want op bijna alle diepste en hoogste momenten van mijn leven was hij daar. Mij rustig, stabiel en aandoenlijk trouw ondersteunend. Hij legde zelfs zijn poot over mijn voet als ik stil verdrietig was en liet zijn kop ook hangen. Een en al mededroef...
Dit weekend heb ik voor het eerst sinds twee en een half jaar de route afgelegd die wij samen liepen. In een groot beukenbos met een klein vennetje. Het watertje waarin hij plonsde toen hij dacht te kunnen vliegen als die eend die hij achterna joeg. Midden in de drek en hij was al niet zo'n zwemmer...
De warmte en het gemis stroomde die vroege middag weer binnen toen ik dat smalle paadje naar dat water afliep, alsof hij letterlijk in mijn hart kroop. En zo van binnen verwarmd ging ik zitten op dat vertrouwde bankje naast de grote beukenboom waaronder hij het altijd heerlijk vond om op zijn rug liggend te rollebollen.
Ik staarde over het water tot er tot mijn verbijstering vlakbij me, rustig en statig, een groot edelhert passeerde. Aan de andere kant van dat kleine watertje. Hooguit 20 meter. Op mijn hoogte stond hij stil, draaide zijn kop naar me om en keek mij tientallen seconden aan. Daarna vervolgde hij rustig en langzaam lopend zijn pad en verdween achter het heuveltje waar een druk bereden lawaaiierige weg ligt.Geen tijd en geen plek voor een hert. Maar hij was er.
Ja, Zola is vrij om naar Het Licht te gaan en ik gun hem dat zo. En toch kiest hij ervoor dicht bij me te blijven. Heel dichtbij...