Stromen

Gaandeweg wordt de mens vervangen door een robot, als goedkope oplossing voor organisatieproblemen. Dat zag ik vorige week op tv.

Ze zijn handig in de zorg: robots, en nu is men zover dat er robots ingezet worden als gesprekspartner voor tante Lien.

Mijn hart en maag draaiden tegelijkertijd een kwartslag om toen ik daar, op tv, een bejaarde dame een gesprek zag voeren met een robot.
Een zogenaamd blij gesprek. Op dat moment werd ik echt misselijk.

Natuurlijk is praten tegen een robot afstandelijk en ontdaan van liefde, begrip en warmte. Het is techniek in plastic verpakking.
Maar het tv spotje moest je de indruk geven dat deze bejaarde dame gelukkig was om met een robot te praten.
Als het een reclamespotje was zou ik zeggen - de blijheid die er afdruipt kan ik begrijpen - ze willen je iets verkopen. Maar als journaal je lenen om deze in scene gezette blijheid tussen de oude dame en de robot als echt uit te zenden, ging me te ver.

Robots, we ontkomen er niet aan. Niets blijft immers hetzelfde. Maar er worden nu menselijke grenzen getart.

We praten met elkaar om iets terug te voelen, zoals begrip, liefde en verbondenheid. Iets wat techniek niet kan geven.
De ouderen van straks zitten alleen in hun kamertje van twintig vierkante meter, schreeuwend om een beetje medemenselijkheid als verlichting in hun eenzaamheid. Verlangend naar een stukje gevoel voor hen.

En dan komt de altijd correct antwoordende Bliep de robot binnen in plaats van Bep met die warme knuffelarmen en die zachte begrijpende blik.

Op naar het tijdperk van de quantum eenzaamheid ... Ik hoop dat de hekjes van de balkonnetjes hoog genoeg worden gemaakt.

Yvon van der Meer